Երեք երևույթի կարելի է նայել միշտ.․․

Նախկինների հարստությունը օբյեկտիվորեն խիստ քննադատողները ու՞ր են:

Ռուսաստանի տարածքին հեռահար ճշգրիտ զենքերով հարվածներ հասցնելու հնարավորություն ՈՒկրաինայի ԶՈՒ-ն չունի, հետևաբար, եթե հայտարարվում է, որ ՈՒկրաինային թույլատրվում է նման հարվածներ հասցնել, ապա դա նշանակում է, որ ՆԱՏՕ-ն ուղիղ մտնում է կոնֆլիկտի մեջ Ռուսաստանի հետ...

(ուղեցույց նրանց համար, ովքեր ցանկանում են ուսումնասիրել Հայաստանի Հանրապետության վերջին վեց՝ 2018-2024 թթ., տարիների պատմությունը)...

Վաղուց չեմ հետևում ազգային ժողով կոչված քաղաքական կրկեսում կատարվողին։ Մամուլում նայելով, թե ինչպես է խորհրդարանական ընդդիմությունը ԱԺ-ում հետևում երեսփոխան Լուլուի՝ Լուսինե Բադալյանի առաջադրած «լրջագույն հարցի»՝ կանանց շրթունքներն անվտանգ կերպով ավելացնելու, բոտոքսի խնդրի քննարկմանը, նորից համոզվեցի, որ ԱԺ-ն դարձել է Հայաստանի քաղաքական կառավարման սայլի 5-րդ անիվը: Խորհրդարանում Հայաստանի համար ոչ մի կարևոր հարց չի լուծվում, միայն շոու են անում։ Ռոբերտ Քոչարյանի որդին՝ Լևոն Քոչարյանը, այնքան քաղաքավարի ձևով հարց ուղղեց Նիկոլ Փաշինյանին, կարծես ինքը չէր վերջերս նույն Փաշինյանին վատ տոնով «կառավարության գլուխ» կոչել։ Հերիք էր՝ Նիկոլ Փաշինյանը Մոսկվայի հանդեպ հրապարակային ձևով ռևերանս անի, որ փոխվի խորհրդարանական ընդդիմության վերաբերմունքը ՔՊ-ական իշխանության հանդեպ։

Կառավարության նիստի էսօրվա գյալաջին ուղիղ համեմատական ուներ երեկվա ԱԺ հարցուպատասխանի հետ. միանգամից զգացվում էր, որ երկրում տիրող անտերխանայի ու կրիմինալ վակխանալիայի թեման տեղը տեղին դաղել էր...

Էն որ ասում էր` հարկ տվողների կենացը չեն խմում, գիտե՞ք ում նկատի ուներ որպես հարկատու։ Գիտե՞ք ում էր ծաղրում։ Ասեմ` ընդդիմադիր հարկատուներին նկատի ուներ։ Ղժժում էր վրաները...

1992-93 թթ նախաձեռնեցի ՀՀ Գերագույն Խորհրդի, միաժամանակ` Շենգավիթի շրջխորհրդի պատգամավոր և նախագահ Հարությունյան Յուրիկի հետկանչը պատգամավորությունից:

Տխուր լուրը հասավ Մեծ օվկիանոսի ափը․ երկրային կյանքին հրաժեշտ տվեց մեր լավագույն ընկերներից մեկը՝ Ֆելիքս Բախչինյանը։

Մեհմեդը գործուղումից տուն վերադարձավ մի անբացատրելի տրամադրությամբ. ինքն էլ չէր հասկանում, թե ի՞նչ է կատարվում իր հետ. մի տեսակ վերացել էր իրականությունից ու շրջապատից. չէր լսում շրջապատի մարդկանց ձայները, խոսակցությունը, անգամ կնոջ ու երեխաների՝ իրեն ուղղված հարցերն ասես չէր լսում, թե՞ չէր հասկանում. հայացքը դարձել էր խորասուզված գիրք կարդացող մարդու հայացք, որը բացի գրքի տողերից, ոչինչ չէր տեսնում: